www.dursunpalut.com

Güneşin sıcak yüzüne rağmen rüzgârlı bir pazar öğleden sonrası karşılaştım Onunla. Sahilde yaya yürüyüş yolunun ortasına oturmuş besbelli annesinin kafasına sardığı renk cümbüşü atkı ile rüzgârdan korunurken, göz pınarlarına artık fazla gelen damla damla gözyaşlarıyla belki de o küçük beyniyle hayatı kavramaya çalışıyordu. Az ötede derlediği çiçeklere alıcı bulmaya çalışan annesinin çok ta umursadığı yoktu çocuğunun ne yaptığından, bu haldeyken… Ben fotoğraflarını çekmeye başladıktan sonra fark etti belki de burun akıntısının artık dudaklarına kadar gelip ağzına girmeye başladığını ya da umursamıyordu ben fotoğraflarını çekmeye başlayıncaya kadar..

Her şey oyundu belki de Onun için; yolun ortasına oturmak, kendisine bazen acıyan bazen aldırmaz gözlerle bakan yüzlerden bir anlam çıkarmaya çalışmak, annesinin hep yanında olmak, O nereye giderse… Tüm yaşıtlarının oyunlarına inat…

İtiraf etmeliyim ki fotoğraflarını çekerken beni bu kadar etkilememişti, ta ki son çektiğim fotoğrafları incelerken bana, yüreğime dokunan bu gözlerle karşılaşıncaya kadar. Sonra bir pişmanlık fırtınası, bir eziklik duygusu sardı çepçevre yüreğimi… Dakikalarca dakikalarca bakakaldım bu yüze, bu gözlere ve her saniye ezildikçe ezildim bu bakışlardaki tonlarca ağırlığın altında…

Neler yapabileceğimi, Onun hayatında neleri değiştirebileceğimi düşündüm sonra ve aklıma “ çok az” dan, “hiç” ten fazla bir şey gelmedi…